در شبی تاریک که صدایی با صدایی در نمی آمیخت وکسی کس را نمیدید ازره نزدیک یک نفر از قله های کوه بالا رفت به ناخنهای خون آلود روی سنگی کند نقشی را وازآن پس ندیدش هیچکس دیگر.
شسته باران رنگ خونی را که از زخم تنش جوشید و روی سخره ها خشکید. از میان برده است طوفان نقشهایی را که بجا ماند از کف پایش. گرنشان از هر که پرسی باز بر نخواهد آمد آوایش.
آن شب هیچکس از ره نمی آمد تاخبرآرد ازآن رنگی که در کار شکفتن بود. کوه سنگین سرگران خونسرد باد می آمد ولی خاموش ابر پر میزد ولی آرام.
آن لحظه که ناخن های دست آشنای راز رفت تابر تخته سنگی کار کندن را کند آغاز رعد غرید کوه را لرزاند برق روشن کرد سنگی را که حک شد روی آن در لحظه ای کوتاه پیکر نقشی را که باید جاودان می ماند.
امشب بادوباران هر دو می کوبند باد می خواهد بر کند سنگی را باران هم خواهد از آن سنگ نقشی را فرو شوید هر دو می کوشند می خروشند لیک سنگ بی محابا در ستیغ کوه مانده بر جا استوارانگار با زنجیر پولادین سالها آن را نفرسوده است کوشش هر چیز بیهوده است کوه اگر بر خویشتن پیچد سنگ برجا همچنان خونسرد میماند ونمی فرساید آن نقشی که رویش کند در یک فرصت باریک یک نفر کز صخره های کوه بالا رفت در شبی تاریک.
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
چه جمله زیبایی
خیلی قشنگ و پرمعنا بود ..
خیلی ...
در شبی تاریک
که صدایی با صدایی در نمی آمیخت
وکسی کس را نمیدید ازره نزدیک
یک نفر از قله های کوه بالا رفت
به ناخنهای خون آلود
روی سنگی کند نقشی را وازآن پس ندیدش هیچکس دیگر.
شسته باران رنگ خونی را که از زخم تنش جوشید و
روی سخره ها خشکید.
از میان برده است طوفان نقشهایی را که
بجا ماند از کف پایش.
گرنشان از هر که پرسی باز
بر نخواهد آمد آوایش.
آن شب
هیچکس از ره نمی آمد
تاخبرآرد ازآن رنگی که در کار شکفتن بود.
کوه سنگین سرگران خونسرد
باد می آمد ولی خاموش
ابر پر میزد ولی آرام.
آن لحظه که ناخن های دست آشنای راز
رفت تابر تخته سنگی کار کندن را کند آغاز
رعد غرید
کوه را لرزاند
برق روشن کرد سنگی را که حک شد روی آن در لحظه ای کوتاه
پیکر نقشی را که باید جاودان می ماند.
امشب
بادوباران هر دو می کوبند
باد می خواهد بر کند سنگی را
باران هم
خواهد از آن سنگ نقشی را فرو شوید
هر دو می کوشند
می خروشند
لیک سنگ بی محابا در ستیغ کوه
مانده بر جا استوارانگار با زنجیر پولادین
سالها آن را نفرسوده است
کوشش هر چیز بیهوده است
کوه اگر بر خویشتن پیچد
سنگ برجا همچنان خونسرد میماند
ونمی فرساید آن نقشی که رویش کند در یک فرصت باریک
یک نفر کز صخره های کوه بالا رفت
در شبی تاریک.