.............

کجا میروی زندانبان زیبا 
با این کلید آغشته به خون؟

میروم آن را که دوست دارم آزاد کنم ...
اگر هنوز فرصتی به جا مانده باشد
آن را که به بند کشیده ام
از سر مهر....
ستمگرانه...   
در نهانی ترین هوسم..
در شنیع ترین شکنجه ام ...
در دروغ های آینده..
در بلاهت پیمانها...

میخواهم رهاییش بخشم..
میخواهم آزاد باشد.. 
و حتی
         از یادم ببرد....
و حتی
           برود....
و حتی
         باز گردد و دیگر بار دوستم بدارد...

یا دیگری را دوست بدارد
                                  اگر دیگری را خوش داشت..
 
و اگر تنها بمانم و او رفته..
با خود نگه خواهم داشت
همیشه در گودی کف دستانم
تا پایان عمر..
 لطف پستان های الگو گرفته از عشقش را ..



« ژاک پره ور  ـ   احمد شاملو»