به زیستن..

......

در آوار خونین گرگ و میش
دیگر گونه مردی آنک،
که خاک را سبز می خواست..
و عشق را شایسته ی زیباترین زنان 
که اینش 
         به نظر 
              هدیّتی نه چنان کم بها بود 
                     که خاک و سنگ را بشاید.
چه مردی ! چه مردی !
که می گفت
قلب را شایسته تر آن 
        که به هفت شمشیر عشق 
                              در خون نشیند
و گلو را بایسته تر آن
                       که زیباترین نام ها را بگوید.

و شیر آهنکوه مردی از این گونه عاشق...
میدان خونین سرنوشت
                 به پاشنه ی آشیل در نوشت. 
رویینه تنی که راز مرگش
                     اندوه عشق و
                                 غم تنهایی بود. 
«- آه، اسفندیار مغموم!
تو را آن به که چشم
فرو پوشیده باشی!»
« - آیا نه
یکی نه
بسنده بود
که سر نوشت مرا بسازد؟
من
تنها فریاد زدم 
                    نه!
من از فرو رفتن
                    تن زدم.
صدایی بودم من
                   - شکلی میان اشکال - 
                                                 و معنایی یافتم.
من بودم
           و شدم،

نه زان گونه که غنچه ای
                                  گلی ...
یا ریشه ای
               که جوانه ای....
یا یکی دانه
              که جنگلی 

-راست... بدان گونه
                        که عامی مردی
                                            شهیدی؛
تا آسمان بر او نماز برد.  

من بینوا بندگکی سر به راه نبودم
و راه بهشت مینوی من 
              بُزروِ طوع و خاکساری نبود..

مرا دیگرگونه خدایی می بایست
شایسته آفرینه ای
               که نواله ی ناگزیر را گردن کج نمی کند.
و خدایی
          دیگرگونه
                      آفریدم ».
دریغا شیر آهنکوه مردا
که تو بودی،
و کوهوار ...
             پیش از آن که به خاک افتی
                                       نستوه و استوار
                                                         مرده بودی.
اما نه خدا و نه شیطان !
سر نوشت تو را
بتی رقم زد
که دیگران
می پرستیدند.
بتی که
دیگرانش
می پرستیدند.

شاملو

...................................

به ابراهیم در آتش ..و  ؛ زیستن؛ ....از این دست که باید زیست..