.......





ما برای پرسیدن نام گلی ناشناس                 
چه سفرها کرده ایم، چه سفرها کرده ایم..
ما برای بوسیدن خاک سر قله ها                   
چه خطرها کرده ایم، چه خطرها کرده ایم...
ما برای آنکه ایران گوهری تابان شود        
خون دلها خورده ایم
خون دلها خورده ایم....
ما برای آنکه ایران خانه خوبان شود         
رنج دوران برده ایم
رنج دوران برده ایم....
ما برای بوئیدن بوی گل نسترن                       
چه سفرها کرده ایم، چه سفرها کرده ایم..
ما برای نوشیدن شورابه های کویر                 
چه خطرها کرده ایم، چه خطرها کرده ایم....
ما برای خواندن این قصه عشق به خاک           
خون دلها خورده ایم
خون دلها خورده ایم...
ما برای جاودانه ماندن این عشق پاک              
رنج دوران برده ایم
رنج دوران برده ایم....

.....................................

نمیدانید چه ذوقی کردم که این ترانه را پیدا کردم..  دنبالش هر چه صفحه ی مربوط به آقای نوری بود گشته بودم.. هر چه مربوط به ترانه های وطن میشد.. متنش بود اما خود ترانه نبود! در اصل فکرش را زیستن به کله ام انداخت! خیلی وقت پیش ..از آن روزی که نوشت هر چه گشته ترانه را با صدای نوری پیدا نکرده..
تا اینکه دیروز چقدر تصادفی در یک وبلاگی که مربوط به نادر ابراهیمی بود پیدایش کردم!  اول اینکه وقتی فهمیدم شعرش را نادر ابراهیمی گفته کلی جیغ و ویغ کردم!
بعدش هم که دیدم این ترانه اصلا مربوط میشود به سریال سفرهای دور و دراز ِ هامی و کامی که در بچگی دیده بودم.. از آن سریالهای فراموش نشدنی (کاری از نادر ابراهیمی و ماجرای دو پسر بچه که ایرانگردی میکنند ) جیغ و ویغم بیشتر شد!!  
و بعد هم که صدای آقای نوری...
خلاصه ..  همه جوره همزمانی ِ وقایع دست به دست داد ..
یادآوری خاطرات سفرهایم..
و ..  
ایران ِ ما ... 
ایران ِآنها..

ایرانِ وطن ..
ایران ِ وطن.......


بشنوید  


.......................................................................