.......
دریا کنار از صدفهای تهی پوشیده است.
جویندگان مروارید به کرانه های دیگر رفته اند.
پوچی جستجو بر ماسه ها نقش است.
صدا نیست.
دریا پریان مدهوشند.
آب از نفس افتاده است.
لحظه من در راه است.
و امشب... بشنوید از من...امشب آب اسطوره ای را به خاک ارمغان خواهد کرد.
امشب..سری از تیرگی انتظار بدر خواهد آمد.
امشب..لبخندی به فراتر ها خواهد ریخت.
بی هیچ صدا زورقی تابان شب آب ها را خواهد شکافت.
زورق ران توانا..
که سایه اش بر رفت و آمد من افتاده است.
که چشمان اش گام مرا روشن می کند.
که دستانش تردید مرا می شکند....
پارو زنان از آن سوی هراس من خواهد رسید.
گریان به پیشوازش خواهم شتافت.
در پرتو یکرنگی.. مروارید بزرگ را در کف من خواهد نهاد.
(سهراب سپهری)
................................................
و من سرود زنده دریانوردان کهن را به گوش میخوانم..
و منتظرم.