این روزها
.....
این روزها نوشتنم نمی آید! ..به وبلاگ دوستانم که سر میزنم می بینم گاها آنها هم دچار این بیماری!! بوده اند یا شده اند!..
این روزها نمیخواهم فکرهایم را... تصورهایم را با کسی تقسیم کنم.. دلیلش را میدانم! دلیلش این است که این روزها خودم را زیاد نقد میکنم! و با خودم قرار هایی میگذارم و دلم میخواهد این دادگاه یک دادگاه خصوصی باشد! :)
این روزها.. با اینکه اینجا هنوز اثری از بهار نیست ..ساعت بیولوژیکی من آمدن بهار را حس میکند.. یا بهتر است بگویم طلب میکند!.. و این تصفیه حساب شخصی و قرار هایی که با خودم دارم می گذارم را باید به حساب همان تصفیه حسابها و قول و قرار های دم عید گذاشت..
کوچک که بودم این قول و قرار ها را می نوشتم که یادم نرود.. و تا موقع تحویل سال هم چندین بار مرور میکردم.. بعضی ها را خط میزدم .. دوباره پاک نویس میکردم..قول میدهم هر شب مسواک بزنم !.. قول میدهم بعد از هر حمام لباسهایم را بشورم! ... قول میدهم هیچ وقت خواهر کوچکترم را اذیت نکنم! .. قول میدهم هیچ وقت دروغ نگویم....و خیلی قول های دیگر! ..
بزرگتر که شدم قول و قرارهایم را دیگر نمی نوشتم.. نزدیک تحویل سال..که کنار سفره ی هفت سین می نشستیم ..به پدر و مادر و خواهرم نگاه میکردم ..و یکهو احساس گناه و عذاب وجدانی به سراغم میامد که نگو!..تند تند لیستی از ؛میکنم؛ ؛نمیکنم؛ ها را در ذهنم تکرار میکردم و درست با به صدا در آمدن؛ توپ ؛ آب دهنم را با قولی که به خودم میدادم محکم قورت میدادم!
بعدها که از بزرگ هم کمی بزرگتر شده بودم! آن سالهایی که بندر لنگه بودم.. سالهایی که در خانه ی پدری نبودم.. سالهایی که برای خودم هفت سین می چیدم .. موقع تحویل سال به هیچ چیز فکر نمیکردم. .. به تنگ ماهی نگاه میکردم.. کتاب حافظ را در دستم جا به جا میکردم.. و توپ را که میزدند.. اول اشکهایم را پاک میکردم!
.....
سالهاست که دیگرهیچ قولی به خودم نمی دهم!.. قول هایم بیشتر به ؛قرار؛ تبدیل شده اند..قرار گذاشتم که مثلا آن سال فلان مدرک را بگیرم! یا فلان پیشرفت را داشته باشم..
تجربه به من ثابت کرده که برای من ؛قرار؛ ها ادا شدنی تر هستند تا قول ها!! ..نشان به آن نشان که من هنوز اکثر شبها مسواک نمیزنم!! :)
...
بله! عرض میکردم این روزها ظاهرا من به پیشواز رفته ام و خیلی زودتر از موعد دارم به قرار هایم فکر میکنم!.. برای همین هم نوشتنم نمی آید!!!
.......................................
من هم نوشتنم نمی آید.هر شب به تصور اینکه می نویسم به مانیتور خیره می شوم و نمی نویسم
هوای اینجا واقعا بهاری است.شکر
نینای عزیز سلام و درود ، این حالتی را که توصیف میکنی پیش درآمد تحولاتی است که معمولا به واسطه دگرگون شدن زمین در این فصل صورت میگیرد که امیدوارم برای شما آغازی دیگر باشد.
ضمنا 8 مارس، روز همبستگی رزمجویانه زنان
برای برابری جنسی، صلح، آزادی و عدالت اجتماعی
مبارک باشد.
من لحظه هایی که آدمها صادقانه وبی نقاب حرف می زنند ومی نویسند را خیلی دوست دارم...لحظه های ناب ودیریاب بی ریایی ویگانگی... خیلی چسبید خیلی....راستی عجب تفاهمی من هم خیلی شبها تنبلی ام می اید مسواک بزنم!
نمی دونم...به نظر شما کار من اشتباه بوده که بدون اجازه گرفتن به شما لینک دادم؟ به نظر شما این کار اشتباهیه که آدوم هرکاری بخواد انجام بده؟
عوضش صبها مسواک میزنی خب P:
من و عمری نتونی حدس بزنی کی هستم
همونی هستی که شبها فقط مسواک می زنی دیگه! :)
خیلی وقت بود که یه چیزی توی گلوم گرفته بود .....
وسطای خوندن نوشته شما بغضم ترکید های های گریه کردم .... باقیش رو با گریه و با صدای بلند خوندم .... تا حالا وبلاگی رو با صدای بلند نخونده بودم تجربه ء جالبیه .....
بر در ارباب بی مروت دنیا
چند نشینی که خواجه کی به در آید
بلبل عاشق تو عمر خواه که آخر
باغ شود سبز و سرخ گل بدر آید
فعلا که این برف استیوپید را سر باز ایستادن نیست !
شیرینی اش شاید به همین باشه که هر سال مچ خودمونو می گیریم و می گیم نچ نچ...!
خوبه که اون چیزی که اسمش رو گذاشتی ساعت بیولوژیکی و من ترجیح می دم بهش بگم نشونه ی هنوز زنده بودن اومدن بهار رو حس می کنه.
راستی نینا! عکس این همه پنجره ی باصفا رو از کجا گیر میاری؟ :)